Op het balkon naast de drive-in woning in Heerlen staat Jan Crapels (63) al te zwaaien. “Kom maar hier naar boven”, roept hij. Ik loop de open houten trap omhoog en meteen valt de folie afdekking van de trap en het stuk tuinpad op. “Dat doen we altijd”, zegt Jan, terwijl ik hartelijk word begroet. “Dan kunnen we ook niks vies maken”. Ondertussen komt Wim Wensink (58) uit de aangrenzende keuken gestapt met een vloertegel in de hand, die nog even op maat moet worden bijgeslepen. Dan hebben ze wel even tijd voor me.
In de provisorische schaftruimte in de inpandige garage gaan we zitten om te praten met het gouden duo van Moonen Bouw. Jan is met zijn 63 jaar de oudste medewerker van Moonen en ze werken meestal samen op de kleinere projecten. “We zijn al 32 jaar collega’s. Eerst samen met Jan Moonen bij Hobru, daarna bij Moonen Bouw. Vroeger heb ik nog op Rob gebabysit en nu is ie mijn baas”, zegt Wim lachend.
“We doen meestal de kleinere exclusieve werken en inderdaad doen we dat merendeel samen”, zegt Jan. “Omdat we flexibel en veelzijdig zijn. We doen tegelwerk, metselen en timmerwerk”, vult Wim aan. De schat aan kennis en ervaring die ze hebben opgedaan proberen ze over te dragen aan collega’s in de jaren dat ze nog actief hopen te zijn.
“Praktijkkennis kun je alleen in de praktijk opdoen”, zegt Wim, “maar de manier van werken en de bouw netjes en schoonhouden, maar ook het plannen, daar werken we aan om dat over te dragen en in procedures te vatten. Daar gaan we het op de komende Moonen Bouw verbeter sessie ook over hebben. Ik kan als ik op een bouw kom de bouw meteen lezen en plannen, tot op het uur nauwkeurig. Dat wil ik collega’s ook leren.”
“Wij drinken elke morgen op kantoor nog een kop koffie met Rob op kantoor voordat we naar de bouw vertrekken”, zegt Wim. “En werken doen we nog altijd met evenveel plezier”, vult Jan opnieuw aan. Over de verschillen tussen Rob en Jan Moonen zijn ze unaniem. “Beiden waarderen hun werknemers en ze laten dat merken. Ze zijn er voor hun mensen, ook als die het moeilijk hebben. Beiden zijn ze zakelijk, maar menselijk, waarbij Rob duidelijk georganiseerder is dan Jan was. Hoe vaak we niet vroeger op een dag wel eens drie keer de spullen moesten inladen om naar een andere bouw te gaan werken, omdat dan de volgende dag de stukadoor verder kon. Dat gebeurt nu niet meer.”
Op deze bouw zijn ze kind aan huis. “Hier komen we nu al voor de vijfde keer. We hebben de afgelopen jaren een overkapping, de tuin met keermuren, de kelder en de balustrade met wc en hal gedaan. Nu doen we de keuken”, zegt Jan. “Klanten vragen ook vaak naar Jan en Wim”, zegt Wim trots. Ondanks dat alles zijn ze bescheiden en na een kwartier merk ik dat de onrust toeslaat. “Willen voor half één de vloer er nog in hebben liggen”, zegt Wim en staat al op van zijn stoel.
Terwijl ze me een hand schudden en bedanken gaan ze verder waar ze gebleven waren. Ik maak nog wat foto’s en roep vanaf de straat tot ziens en schiet een laatste plaatje waarbij ze elkaar vastpakken en simultaan spontaan hun duim opsteken. Met recht een gouden duo…
Sorry, reageren is niet meer mogelijk.