Twee generaties kwaliteitsbouwers
In 2020 was het de bedoeling dat we het 20-jarig bestaan van Moonen Bouwkundig Advies en 15-jarig bestaan van Moonen Bouw zouden vieren, maar Corona gooide roet in het eten. Nu is het al bijna korter bij het 25-jarig jubileum en vieren zullen we het nu dan ook niet meer doen. Wel willen we van de gelegenheid gebruik maken om eens terug te kijken met Rob, Leyla, de kinderen en Jan en Lucy Moonen.
Als we aankomen bij de nieuwe woning in Schimmert heeft de familie net samen gegeten en worden net de toetjes uitgedeeld. Het is lekker weer en de sfeer is zoals altijd ontspannen.
Rob schiet meteen los en vertelt over het 10-jarig jubileum dat destijds gevierd werd met personeel, onderaannemers en klanten in de schouwburg in Heerlen.
“Door het pensioen van Jan en het feit dat hij wel nog bleef werken, maar een stapje terug deed, zijn we in 2013 gestart met het doorvoeren van ons totaalconcept”, begint Rob. “We zijn toen begonnen met het koppelen van projectmanagers met uitvoerder op een project. Zo deden we aan risicospreiding door niet meer alle kennis van een project bij één man te laten liggen, namelijk Jan.”
“Ja”, zegt Jan lachend. “Ik was altijd de spin in het web tussen alle projecten. Ik vloog tussen alle projecten en vertelde wat er die dag moest gebeuren. Daarbij zorgde ik dat alle materialen op elke bouw gereed stonden zodat de mannen meteen aan de slag konden. Ik werkte met vaste onderaannemers die aan een half woord genoeg hadden om te begrijpen wat ik wilde. Geen prijs vooraf, gewoon maken was het devies. En pas weg als het klaar was!”
“Pap ontzorgde vroeger niet alleen de klant, maar ook de werknemers”, vult Rob aan. “Hij regelde alles. Bestelde alles zelf en maakte de leveranciers soms helemaal gek! Dat kan en willen we nu echt niet meer. De projecten zijn tegenwoordig complexer en we werken met strakke planningen en budgetten, al maakte je Jan niets wijs over prijzen en werkduur.”
“Toen Rob het bouwbedrijf over nam hoopte ik dat hij de bouwcultuur een beetje zou begrijpen”, zegt Jan. “Maar hij pakte dat snel op. “Jan was vroeger veel harder, maar iedereen pikte dat, want hij betaalde goed”, valt Rob in. “Ik lijk steeds meer op mijn vader, maar wat zachter. Ik kijk nog steeds heel erg naar hem op. Tegenwoordig ben ik zelf wel wat harder en directer geworden.”
“Rob en Ruud zijn er mee opgegroeid en in opgevoed”, herinnert moeder Lucy zich. “Als Jan dan ’s avonds thuiskwam vanaf een nieuwe klant, dan kreeg ik een bierviltje of kladbriefje en het verzoek om dat even mooi uit te schrijven. En dan kwam er daarna nog één en dan nog één…”
“Elke offerte was maar één A4”, vult Jan aan. “De prijs was altijd plus/minus en er onder stond altijd ‘Uitvoeren volgens tekening’. Die tekening werd dan gemaakt door Rob.”
“We waren geen standaard aannemer”, vertelt Jan verder. “Wij waren nette mensen die met twee woorden spraken en kwamen bij alle soorten mensen in alle lagen van de bevolking. Vaak werden we dan ook huisaannemer. Zo tevreden waren ze met ons. ‘Het kost een paar centen, maar je krijgt ook kwaliteit’, dat was toen wat er over ons gezegd werd. We kwamen altijd via mond tot mond reclame binnen. Ook waren we emotioneel betrokken bij de klant.”
“Zo heb ik ooit bij een alleenstaande vader bij een verbouwing een plafond op afbetaling gemaakt. We hadden verbouwd en het geld was op. Ik vond dat het pas af zou zijn als ook het plafond in de woonkamer gedaan zou worden”, gaat Jan verder. “Ik heb dat plafond toen gemaakt en gezegd dat hij dat elke maand met een bedrag dat hij kon missen aan me zou terugbetalen. Dat vond de vader van de man zo’n mooie geste, dat hij de volgende dag het hele bedrag aan me kwam betalen.”
“Een offerte op één A4 en geen planning, dat kan tegenwoordig echt niet meer”, zegt Rob. “We werken volgens een beproefd concept met een pre-project fase, waarbij we wensen en eisen van de klant inventariseren en vastleggen. Dan wordt ook al het bouwteam betrokken bij het project. Op het einde van de pre-projectfase weet de klant binnen een redelijke marge waar hij ja tegen zegt. Van daaruit werken we alles uit in een strakke planning met budget en als het project start weet iedere betrokkene precies waar hij aan toe is.”
Op de vraag of, ondanks de grotere en complexere projecten, nieuwbouw en architecten van de klant, in een project nog die Moonen stijl zichtbaar is, is het antwoord van Rob en Jan een gelijktijdig ‘ja’.
“De architect doet de vorm en de functionaliteit. Onze kracht zit hem in de aandacht voor het detail en de overgangen van materialen. Wij ontwerpen door waar de architect stopt. Ik hoor vaak van architecten dat ze het zo eigenlijk bedoeld hebben, maar in de praktijk nooit zo krijgen. Wel bij ons!”, vertelt Rob trots.
In een eerder interview met broer Ruud, architect en mede-eigenaar bij Moedersheim-Moonen architecten in Rotterdam, noemt Ruud het de Moonen Signatuur: “Het is geen stijl, maar een extra laag die aan een stijl wordt toegevoegd. Hoogwaardige manier van verwerken van hoogwaardige materialen. Rob trekt de visie van architecten door en maakt een ontwerp realistischer en technisch makkelijker uit te voeren. Als architect had ik dat zelf niet kunnen verzinnen!”
“Precies”, zegt Rob. “Zo gebruiken we nooit meer dan 3 materialen in een aansluiting, liefst nog maar 2. Minder is meer, dat zijn die details die de kern van de Moonen signatuur zijn.”
Dat is ook waar klanten voor komen en wat mede leidt tot een zeer hoge klanttevredenheid. Wat uit de klantreferenties steeds terugkomt zijn: kwaliteit, afspraak is afspraak, vakmensen, iets duurder maar wel binnen budget en afgesproken tijd, alles opgeruimd elke dag. Hoe moeilijk is het om die klanttevredenheid zo hoog te houden bij grote en complexe projecten?
“Door te bouwen alsof we ons eigen huis bouwen”, zegt Rob resoluut. “Daarvan doordringen we onze eigen medewerkers, onderaannemers en leveranciers. De tekst komt zelfs van een eigen medewerker tijdens een interne training. We leiden onze mensen op tot vakmensen. Bij ons en onze onderaannemers. Mensen moeten bij je en voor je willen werken. Daarnaast door onze projectmanagers, die echt overal bovenop zitten. Door review en preview en dat delen we ook met onze onderaannemers. We durven kritisch in de spiegel te kijken. Hierdoor hebben we in de markt de naam van een betrouwbare en kwalitatief goede aannemer. Daar ben ik trots op, want bouwen is vertrouwen!”
De kinderen zijn al lang van de eetkamer naar de relaxbanken op het overdekte terras verkast en kijken soms eens naar binnen als er hard gelachen wordt.
Ondanks het drukke bestaan speelt het familieleven bij de Moonens een grote rol. In eerdere interview bleek al dat bij Jan en Lucy de kleinkinderen op nummer 1 staan en dat is alleen maar sterker geworden.
“Omdat Ruud in Rotterdam woont en we die kleinkinderen minder zien ben ik 5 jaar elke dinsdag met de trein op en woensdag terug om op de kinderen te kunnen passen”, zegt Lucy trots. “Zo heb ik ze toch van kortbij kunnen zien opgroeien.”
“Ik heb een halfjaar lang bij Ruud het huis helpen afbouwen”, vertelt Jan. “Ik vertrok elke zaterdag om 6:30 uur om dan van 9 tot 21 uur te werken. Dan ging ik samen met Ruud naar steeds dezelfde friture voor een frites met kroket en een cola en dan reed ik weer naar huis. Tot Eindhoven had ik zelfs geen radio aan. Daarna zette ik altijd mijn favoriete blues muziek op en vond ik het vaak jammer wanneer ik weer thuis aankwam.”
Nu doen opa en oma Moonen het wat rustiger aan. Jan werd in juli 75, maar stilzitten dat kan ie nog steeds niet.
“Ik werk nog maandag en woensdag bij Rob en de voor de rest ben ik golfen of verricht ik hand- en spandiensten in huis”, zegt Jan relaxed. “Mijn ritme is nu toch wel anders, ik word toch ook ouder.”
In eerdere interviews kwam naar voren dat Rob altijd de kinderen naar school bracht en altijd samen avondeten aten. We vragen zijn vrouw Leyla hoe dat anno 2022 is.
“We eten nog steeds samen avondeten, kijken het nieuws op tv en spreken de dag door”, vertelt Leyla. “De kinderen zijn ouder nu en gaan zelf van en naar school. In ons nieuwe huis in Schimmert heeft Rob een eigen kantoor en ook heeft hij ’s avonds minder afspraken en is hij dus vaker thuis. Daarnaast hebben de kids steeds meer hun eigen ding, maar als we gaan uit eten gaan ze nog steeds mee.”
Dochters Aylin (18) en Kayra (14) en Daan (18), de vriend van Aylin schuiven ook weer aan en delen hun mening. “Vroeger hielp pap altijd met huiswerk”, zegt Aylin. “Nu niet meer”, zegt ze lachend. Bij mijn 1e jaars studie rechten op Hogeschool Zuyd kan ie niet zoveel helpen. Wel is hij mijn hockeycoach en dat vind ik wel leuk.”
“Ik ben altijd bij Aylin bij de hockeyclub betrokken geweest”, vult Rob aan. “Ze gaat nu naar het eerst elftal en daar hebben ze me gevraagd als coach. Ik geef geen trainingen en doe alleen tactische zaken tijdens de wedstrijd. Zo blijf ik toch betrokken bij het verenigingsleven en kan ik mijn dochter vaker zien. Zelf sporten staat op dit moment op een lager pitje. Ik heb laatst de halve marathon in Venlo gelopen en train nu voor de marathon van Rotterdam volgend jaar. Ik droom nog van een triatlon, maar de 16-17 uur tijd om te trainen per week die daarvoor nodig zijn heb ik nu niet. Maar ooit!”
Kayra, de jongste is minder spraakzaam en vind dit maar allemaal niks. Ze doet HAVO 3, maar op de vraag wat ze later wil gaan doen haalt ze haar schouders op. Dat weet ze nog niet. Oma Lucy helpt haar een beetje op weg en vertelt dat ze goed in turnen en trampolinespringen is. Kayra’s ogen lichten zichtbaar op. “Ik geef ook les hoor”, zegt ze uitgelaten. “Ook doe ik graag koken en bakken”.
Daan, de vriend van Aylin, doet het CIOS in Sittard, na eerst met studie bosbouw te zijn gestart. Hij werkt als afwashulp bij een restaurant in Valkenburg, waar ook Aylin 3 dagen in de week werkt als serveerster.
Ondertussen gaat de zon langzaam onder en we genieten nog even in de tuin op deze zwoele zomeravond in Schimmert met twee generatie kwaliteitsbouwers…
Sorry, reageren is niet meer mogelijk.